ΘΕΟΙ & ΦΥΛΑΚΕΣ (Γεωργία Κακαλοπούλου)

"Ελεύθερος είναι αυτός που δεν διακατέχεται από ενοχές, που δεν τον κυριεύουν μίση και πάθη. Ελεύθερος είναι αυτός που είναι ήσυχος με τον εαυτό του και καλά με τους γύρω του", δήλωσα όσο βαθιά πίστευα.
 "Ελεύθερος είναι, κόρη μου, αυτός που δεν κρύβει τον εαυτό του. Ο άνθρωπος είναι γεμάτος με πάθη και μίση που τα κρύβει στο φως της ημέρας. Γι' αυτό είναι όμορφη η νύχτα. Γιατί τότε, στο σκοτάδι πετάμε από πάνω μας τη μάσκα του καθωσπρεπισμού και γινόμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε. Αυτό θα μας χαρίσει ο Άρχοντας με την έλευσή του".
  "Η νύχτα είναι όμορφη επειδή μπορούμε να δούμε τα αστέρια. Όχι επειδή αλλάζουμε. Ο άνθρωπος παραμένει ίδιος είτε είναι μέρα είτε είναι νύχτα. Αν έχει πάθη, θα τα εμφανίσει οποιαδήποτε στιγμή. Αλλά ευελπιστείς στην έλευση ενός Άρχοντα που βάζει τον πατέρα να σκοτώσει την κόρη; Αυτό πρεσβεύει η θρησκεία σου... πατέρα;" τόνισα με παράπονο....

  Θεοί και Φύλακες. Το νέο βιβλίο της Γεωργίας Κακαλοπούλου. Ένα όμορφο, τρυφερό παραμύθι για μεγάλους, που πραγματεύεται την αιώνια μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό, τον επίμονο πόλεμο

ΑΓΕΦΥΡΩΤΕΣ ΣΙΩΠΕΣ...

Ένα μυστικό που το ξέρουν δύο, παύει να είναι μυστικό…

 Πόσο βαρύ είναι για ένα πληγωμένο παιδί το δικό του μυστικό;

 Πόσο απάνθρωπο είναι το μυστικό ενός εγκληματία;

 Πόση αγάπη κρύβει το μυστικό ενός ερωτευμένου; 

Πόσο αιώνια είναι τα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται στην καρδιά μίας γέφυρας; 

Μία τραγική ιστορία του 17ου αιώνα που ξετυλίγεται δίπλα στις όχθες του ποταμού Άραχθου και αφήνει μέσα από τους ήρωες της να ζωντανέψει ο θρύλος του γεφυριού της Άρτας. 

Παράλληλα, μία ιστορία του σήμερα, με ήρωες που δε φαίνεται να διαφέρουν, αντίθετα, μοιάζουν να κουβαλούν μαζί τους τον ίδιο πόνο, την ίδια αγάπη, τα ίδια λάθη, τα ίδια μυστικά…

 Κι όλα αυτά αγκιστρωμένα πάνω σε παιδικές ψυχές που πληγώθηκαν και δεν μεγάλωσαν ποτέ. Κι αυτές που το κατάφεραν, ήταν μόνο για να πληγώσουν με τη σειρά τους, παίρνοντας έτσι τη δική τους εκδίκηση που, τι ειρωνεία, δεν κατόρθωσε ποτέ να τους χαρίσει ούτε την ευτυχία που στερήθηκαν, αλλά ούτε τη λύτρωση που αναζητούσαν...

ΟΣΑ ΧΩΡΑΕΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ (Στέφανος Λίβος)

  Μόλις τελείωσα το βιβλίου του Στέφανου Λίβου και νιώθω ακόμα συγκλονισμένη. Μια αφήγηση που άρχισε τόσο απλά και συνεχίστηκε τόσο ήρεμα -σαν να άκουγα ένα καλό φιλαράκι να μου διηγείται την ιστορία της τριαντάχρονης ζωής του- τελείωσε τόσο συγκλονιστικά, τόσο τρομακτικά ανθρώπινα, που με άφησε με δάκρυα στα μάτια και ένα σφίξιμο στην καρδιά.

  Η ιστορία του Βασίλη, ενός συνηθισμένου αγοριού, ξεκινά σαν μια γλυκιά μελωδία υπό την καθοδήγηση της μπαγκέτας ενός καλά κρυμμένου μυστικού... Η ενήλικη ζωή του, με τα πάνω και τα κάτω της, όπως όλων, σκηνοθετημένη πονηρά από τη μαεστρία της ίδιας της μοίρας. Για να φτάσει στο τέλος του δράματος σε ένα δυνατό κρεσέντο που διάλεξε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, φέρνοντας τα πάνω κάτω στα όσα περιμέναμε.

  Ο λόγος του απλός και μεστός, χωρίς δήθεν λογοτεχνικά ευρήματα και δίχως περιττά συγγραφικά πλουμίδια. Μόνο μια συχνή χρήση μεταφορών που κάνει την ανάγνωση περισσότερο ευχάριστη και απολαυστική. Διάλογοι καθημερινοί, χαρακτήρες συνηθισμένοι, συναισθήματα που ανασαίνουν καθημερινά γύρω μας. Όνειρα εφηβικά, όνειρα ερωτευμένων... Έρωτας, προδοσία, απελπισία και δίψα πάλι για μια καινούρια αρχή... Σχέδια που κάνουμε όλοι, επιθυμίες που λαχταράμε να εκπληρωθούν και μαζί... Ένας Θεός εκεί πάνω να γελάει...

  "Κανένα μυστικό δε μένει για πάντοτε κρυμμένο. Σιωπηλά και υπομονετικά περιμένει στο σκοτάδι. Σε αφήνει να χτίσεις τη ζωή σου, να στοιχίσεις με προσοχή τα τούβλα σου, και μετά φανερώνεται. Δίνει μια και στα γκρεμίζει όλα. Γι' αυτό και διατηρείται άφθαρτο στο χρόνο, γιατί η μοίρα του είναι στο τέλος να

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ (από την ΜΑΙΡΗ ΤΣΙΛΗ)

Η γυμνή μου αλήθεια είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος...δεν ξέρω γιατί και πως τη δεδομένη στιγμή μπόρεσα να κάνω μια απόπειρα αυτοκριτικής...ίσως το είχα ανάγκη να ξετυλίξω το νήμα της ψυχής μου για να μπορέσω να λύσω τους κόμπους που νιώθω ώρες ώρες να με πνίγουν και να με πηγαίνουν σε λάθος διαδρομές και σε λάθος εκτιμήσεις...δεν το έκανα με θυμό ούτε με πίκρα...το έκανα γιατί ήρθε η ώρα ν' αρχίσω να συμφιλιώνομαι με τον εαυτό μου και τη ζωή μου...το παρελθόν μου και το παρόν μου...έχω κάνει κι εγώ τα λάθη μου...τις υπερβολές μου και τις μαλακίες μου...για όλα πλήρωσα το τίμημα κι αυτό μ' αρέσει...τα τζάμπα και τα "χαρισμένα" δεν μ' αρέσουν γιατί είναι ύποπτα και ληγμένα...

Πρίν τρία χρόνια περίπου άρχισα να γράφω.Μην φανταστείς ότι το έκανα για κανέναν σπουδαίο λόγο.Απλά έγραφα στο χαρτί όσα δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να πω σε άλλους.Ήθελα επίσης να

ΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ; (της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΔΑΝΕΖΗ)

Με  αφορμή αυτή τη γελοιογραφία, μπορώ να σας εξομολογηθώ κάτι, τώρα που είμαστε εμείς κι εμείς [που λέει ο λόγος].
Από παιδί είχα μια απορία  Σε όλα τα παραμύθια,  όσα κι αν είχε περάσει η ηρωίδα  [δες κοκκινοσκουφίτσα, πεντάμορφη και το τέρας κλπ], τελείωναν με το « έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Κανένα παραμύθι όσο κι αν σεβόταν τον εαυτό του δεν πήγαινε παρακάτω και δεν εξηγούσε αυτό το «έζησαν αυτοί καλά» πως το εννοούσε. Και είμαι σίγουρη ότι αυτή η φράση σημάδεψε πολλές από μας στην μελλοντική ζωή μας [αυτό είναι άλλο κεφάλαιο που θα το αναλύσουμε άλλη φορά].
Στο θέμα μας λοιπόν.
Επειδή το μελέτησα το θέμα και μετά από έρευνες που διεξήγαγα ως θηλυκός Ηρακλής Πουαρό, θα σας πω περιληπτικά, τι έγινε μετά το γαμήλιο γλέντι της πλέον γνωστής ηρωίδας, της Χιονάτης, η οποία μόλις κουκούλωσε τον πρίγκηπα που ως νέος και ωραίος δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει από το να τρέχει στα βουνά και στα λαγκάδιαα για να βρει γυναίκα και δη τεζαρισμένη, λες και χάθηκαν οι γυναίκες, τέλος πάντων, την πήρε και πήγαν να ζήσουν στον πύργο του. Και μέχρι εδώ θα ήταν καλά, έλα όμως που στο νέο ζεύγος κατσικώθηκαν και μια πεθερά, ένας πεθερός [διότι ως γνωστόν η χιονάτη ήταν πεντάρφανη] , και 7 νάνοι? Φανταστείτε λοιπόν όταν εμείς δεν τα βγάζουμε πέρα με έναν άντρα, πόσο μάλλον να έχεις σπίτι 7.
Και όλη μέρα η χιονάτη έπρεπε να μαγειρεύει , και να πλένει επί 10. Διότι πρέπει να σας πω ότι λόγω κρίσης [συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια], είχαν απολυθεί όλες οι Φιλιππινέζες. Μια γριά υπηρέτρια είχαν κρατήσει μόνο, την οποία δεν την έδιωχναν διότι θα έπαιρνε μεγάλη αποζημίωση. Έτσι λοιπόν όλη μέρα τραβιόταν η Χιονάτη, μόνη της να τους εξυπηρετεί όλους, και αναπολούσε τις μέρες που έτρεχε στο δάσος πριν μπλεχτεί με τους 7 νάνους, και αναρωτιόταν γιατί δεν παντρεύτηκε τον κυνηγό που και σταθερή δουλειά είχε [δημόσιος υπάλληλος ήταν], και θα είχε βρέξει χιονίσει φαγητό στο σπίτι. Παρά παντρεύτηκε πρίγκηπα [μήπως τελικά αυτή τον έβλεπε σαν πρίγκηπα ?], που της είχε τάξει τον ουρανό με τα άστρα και τελικά της ήρθε ο ουρανός σφοντύλι.
Γι αυτό φίλες μου ξέρετε τι συμπέρασμα έβγαλα? Τις περισσότερες φορές το ΤΕΛΟΣ είναι η αρχή για να ξεκινήσει κάτι  άλλο, ίσως πιο ωραίο, ίσως πιο άσχημο από αυτό που μόλις τελείωσε. Στο χέρι μας είναι ΠΑΝΤΑ να του δώσουμε εμείς το σχήμα που θέλουμε.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ... ΜΑΓΕΙΑ (της Ευαγγελίας Ευσταθίου)

Στόλιζε τους χώρους με μανία.
Μια γιρλάντα ακόμη, μια πολύχρωμη μπάλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, κατακόκκινα στρωσίδια κεντραρισμένα με περίσσεια προσοχή πάνω σε οποιαδήποτε λεία επιφάνεια αυτού του σπιτιού, που κάποτε λόγιζε ως το σπουδαιότερο επίτευγμα της ζωής της.
Γιατί κάποτε τα είχε όλα. Μια καλή δουλειά στο δημόσιο, ένα τζιπάκι για να διασχίζει αμέριμνη τις λεωφόρους της πρωτεύουσας επιδεικνύοντας και λίγο την οικονομική της ευμάρεια, δυο ντουλάπες γεμάτες με φιρμάτα ρούχα για κάθε περίσταση κι άλλη μία φίσκα στα παπούτσια και τις τσάντες, ποικίλες πιστωτικές κάρτες για να νιώθει ανά πάσα στιγμή έτοιμη να ικανοποιεί τα καταναλωτικά της καπρίτσια και πρόσφατα –μόλις τρία χρόνια πριν – αυτό το υπέροχο ρετιρέ στο Χαλάνδρι, το οποίο ένιωθε σαν να ήταν μια μικρή γωνιά του παραδείσου.
Εδώ ταιριάζουν αυτά τα ασημένια κηροπήγια, σκέφτηκε τοποθετώντας στο κέντρο της δρύινης τραπεζαρίας της την τελευταία πινελιά της ξέφρενης διακοσμητικής της μανίας. Τώρα είμαστε

Χριστουγεννιάτικο Ταξίδι στο Παρελθόν

 
Κρύο πρωινό το σημερινό, κι εγώ, κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, χωρίς να το επιδιώξω, άρχισα να ζεσταίνομαι με μια προσωπική πηγή θερμότητας που λέγεται "παιδικά χρόνια". Θυμήθηκα...
  Το μυαλό μου ξέφυγε από τα ενοχλητικά δεσμά που θέλουν να το κρατήσουν φυλακισμένο στο Τώρα και ταξίδεψε πρώτη θέση στο Παρελθόν. Τότε που ήμουν παιδί, τότε που οι γονείς μου είχαν το δικό τους τρόπο να προσδίδουν μια ξεχωριστή, λαμπερή πινελιά στις γιορτές.
  Η προσδοκία και η συγκίνηση για τα Χριστούγεννα ξεκινούσε, θυμάμαι, σχεδόν ένα μήνα πριν. Ίσως επειδή όλα, ακόμη και τα πιο απλά, ήταν για μας σωστή ιεροτελεστία. Μετρούσαμε τις μέρες με τον αδερφό μου για να ζήσουμε την παραμυθένια ατμόσφαιρα των ημερών. Ατελείωτες σκέψεις και συσκέψεις οι δυο μας για το τι θα ζητούσαμε από τον Άγιο Βασίλη, πρόβες για να πιάσουμε τις σωστές νότες στα κάλαντα, σχέδια για τα δώρα που θα αγοράζαμε για τους δικούς μας αν οι δραχμές θα ήταν περισσότερες από τα μελομακάρονα...
  Κι έπειτα, ξαφνικά, γυρνούσαμε από το σχολείο και το δέντρο είχε κατέβει από το πατάρι και μας προσκαλούσε να το στολίσουμε. Όχι δέντρο αληθινό ή ακριβά αγορασμένο. Ένα ψεύτικο έλατο που έπρεπε να ξεδιπλώσουμε με υπομονή τα διπλωμένα κλαδιά του -τα οποία μαδούσαν εύκολα κάτω από τις ανυπόμονες κινήσεις μας. Στημένο πάντα μπροστά από την μπαλκονόπορτα του σαλονιού,

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΠΛΕΚΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΒΕΛΟΝΑΚΙ (Σέβη Τηλιακού)

Πρέπει να ομολογήσω πως όταν η Σέβη Τηλιακού μου πρότεινε να παρουσιάσω το βιβλίο της ένιωσα δέος. Την είχα γνωρίσει προσωπικά και είχα καταλάβει πως είναι ένας απλός, τρυφερός και ευγενικός άνθρωπος, όμως εκείνη τη στιγμή δεν τη σκέφτηκα τόσο σαν τη γλυκιά γυναίκα που ήξερα, αλλά σαν ένα σπουδαίο όνομα με βαριά κληρονομιά. Χρόνια τώρα, οι στίχοι των τραγουδιών της με συντρόφευαν σε ευχάριστες αλλά και θλιβερές στιγμές της ζωής μου. Στίχοι που πάντα μου έδιναν την εντύπωση πως ήταν γραμμένοι με το πολύτιμο μελάνι της ψυχής της.

  Άνοιξα το βιβλίο της με μια κάποια περιέργεια, θέλοντας να ανακαλύψω το πώς μία τόσο ταλαντούχα στιχουργός θα μπορούσε να εκφραστεί μέσα από τον πεζό λόγο, πώς θα κατόρθωνε να παρασύρει τον αναγνώστη της μέσα στις τετρακόσες τόσες σελίδες της ιστορίας της. Και χάθηκα! Ειλικρινά. Για δύο μέρες –μέχρι να τελειώσω το βιβλίο- δεν ήμουν εγώ, δε ζούσα τη ζωή μου, ενώ ταυτόχρονα στο προφίλ της μίας από τις ηρωίδες της έβλεπα τον εαυτό μου και ζούσα αποστασιοποιημένα τη δική μου ζωή. Ήταν κάτι το συναρπαστικό. Πόντο- πόντο, η Σέβη άρχισε να πλέκει με μαεστρία και υπομονή τα όνειρά μου, τα όνειρα της κάθε γυναίκας, τις απογοητεύσεις και τα λάθη της, τους φόβους και τα

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ (Θάλεια Κουνούνη)

Διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο της Θάλειας Κουνούνη, πλήθος χρωμάτων κατέκλυσε την ψυχή μου. Πλήθος συναισθημάτων... Η συγγραφέας πήρε την παλέτα της και έσμιξε επιδέξια τον πόνο με τη χαρά, την απελπισία με την ελπίδα, την επιμονή με την παραίτηση, τη λάμψη της αγάπης με τη μουντάδα της απώλειας.
Με αφορμή ένα τραγικό γεγονός -ότι πιο τραγικό θα μπορούσε να συμβεί σε μια οικογένεια- ξεδιπλώνει επιδέξια την ιστορία της ηρωίδας, εμβαθύνοντας προσεκτικά και ψαγμένα τόσο στην ψυχοσύνθεση των προσώπων που πρωταγωνιστούν όσο και στην ψυχολογική τους κατάσταση την εκάστοτε στιγμή. Δεν προσπερνά τίποτα με επιπολαιότητα. Ίσως γι' αυτό μπορεί κανείς να μπει εύκολα στη θέση των πρωταγωνιστών, να νιώσει το δράμα τους, να εκλογικεύσει όσα θα χαρακτήριζε με ευκολία "παράλογα", να δώσει σημασία σε πράγματα που κάτω από άλλες συνθήκες θα έμοιαζαν ασήμαντα...
Παρόλο που αυτό το βιβλίο είναι από μόνο του μια ολοκληρωμένη ιστορία, δίνει όλες τις απαντήσεις στις απορίες που άφησε το "Όπου και να'σαι, σ' αγαπώ". Και, ειλικρινά, καθώς το διάβαζα δεν μπορούσα να αποφασίσω αν θα προτιμούσα να ήμουν αποστασιοποιημένη από εκείνο ή αν προτιμούσα να το βλέπω σαν συνέχεια του προηγούμενου. Η μόνη διαφορά, κατέληξα, ήταν πως στην πρώτη περίπτωση θα είχε για μένα ακόμα μεγαλύτερο σασπένς. Το σίγουρο είναι πως θα διάβαζα οπωσδήποτε και τα δύο, με οποιαδήποτε σειρά. Γιατί το ένα συμπληρώνει το άλλο και βοηθάει να ολοκληρωθεί το ψυχογράφημα δύο ολόκληρων οικογενειών. Δυο οικογενειών που, όσο εύκολο κι αν φαίνεται εν πρώτοις να ξεχωρίσουμε την "καλή" από την "κακή", αυτή που αξίζει τη συμπόνοια μας κι εκείνη που αντιμετωπίζει την απόρριψή μας, ουσιαστικά είναι και οι δύο θύματα μιας πολύ σκληρής μοίρας...

ΑΝ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΡΩΤΗΣΕΙΣ (Ευαγγελία Ευσταθίου)

Άκουγα, λοιπόν, να μιλούν οι γυναίκες βιβλιόφιλοι για τον γοητευτικό Άλεξ Γκρέι, τον ευαίσθητο Ρωμανό Κατρά, τον μυστηριώδη Ραφαέλ Άλντες, και αναρωτιόμουν... Πόσο συναρπαστικοί, πόσο ιδανικοί μπορεί να είναι οι ήρωες της Ευαγγελίας; Τελικά οι ήρωές της όλοι, άντρες και γυναίκες, είναι αξιαγάπητα πλάσματα που οφείλουν το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας τους στη συναρπαστική και ευαίσθητη γραφή της! Η συγγραφέας χειρίζεται τη γλώσσα άψογα, χρησιμοποιεί υπέροχες περιγραφές, ικανές να παρασύρουν και να ταξιδέψουν τον αναγνώστη, και απλώνει με την πέννα της ένα μυστήριο στο έργο της από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Αισθηματικό το μυθιστόρημά της, ναι, όμως με έντονα τα λογοτεχνικά στοιχεία και μια γερή δόση σασπένς.
Μυθιστόρημα νουάρ θα το χαρακτήριζα, αφού δε λείπει ούτε το μαύρο χρώμα ούτε και τα απαραίτητα συστατικά του είδους. Έχει από όλα: φόνο, προδοσία, απιστία, ζήλεια, ψέματα, την απαραίτητη μοιραία γυναίκα και αρκετούς ύποπτους... Αλλά πάνω απ' όλα έχει αυτό που όλοι λαχταρούμε και εκτιμούμε: Την ανυστερόβουλη αγάπη, το σαρωτικό έρωτα...!!!
Ο Άνεμος, γραμμένος από κάποιο άλλο χέρι, θα μπορούσε να ήταν ένα σκληρό, δύσπεπτο βιβλίο. Ωστόσο, γραμμένο από τη γλυκιά και ευαίσθητη Ευαγγελία Ευσταθίου, είναι ένα τρυφερό, ρομαντικό παραμύθι που συνεπαίρνει τον αναγνώστη, τον παρασύρει στα δεινά που ταλαιπωρούν τους ήρωές της και στο τέλος τον οδηγεί στη λύτρωση που του αξίζει. Μπράβο, Ευαγγελία!