ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΠΛΕΚΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΒΕΛΟΝΑΚΙ (Σέβη Τηλιακού)

Πρέπει να ομολογήσω πως όταν η Σέβη Τηλιακού μου πρότεινε να παρουσιάσω το βιβλίο της ένιωσα δέος. Την είχα γνωρίσει προσωπικά και είχα καταλάβει πως είναι ένας απλός, τρυφερός και ευγενικός άνθρωπος, όμως εκείνη τη στιγμή δεν τη σκέφτηκα τόσο σαν τη γλυκιά γυναίκα που ήξερα, αλλά σαν ένα σπουδαίο όνομα με βαριά κληρονομιά. Χρόνια τώρα, οι στίχοι των τραγουδιών της με συντρόφευαν σε ευχάριστες αλλά και θλιβερές στιγμές της ζωής μου. Στίχοι που πάντα μου έδιναν την εντύπωση πως ήταν γραμμένοι με το πολύτιμο μελάνι της ψυχής της.

  Άνοιξα το βιβλίο της με μια κάποια περιέργεια, θέλοντας να ανακαλύψω το πώς μία τόσο ταλαντούχα στιχουργός θα μπορούσε να εκφραστεί μέσα από τον πεζό λόγο, πώς θα κατόρθωνε να παρασύρει τον αναγνώστη της μέσα στις τετρακόσες τόσες σελίδες της ιστορίας της. Και χάθηκα! Ειλικρινά. Για δύο μέρες –μέχρι να τελειώσω το βιβλίο- δεν ήμουν εγώ, δε ζούσα τη ζωή μου, ενώ ταυτόχρονα στο προφίλ της μίας από τις ηρωίδες της έβλεπα τον εαυτό μου και ζούσα αποστασιοποιημένα τη δική μου ζωή. Ήταν κάτι το συναρπαστικό. Πόντο- πόντο, η Σέβη άρχισε να πλέκει με μαεστρία και υπομονή τα όνειρά μου, τα όνειρα της κάθε γυναίκας, τις απογοητεύσεις και τα λάθη της, τους φόβους και τα συμφέροντα, ξηλώνοντας χωρίς δισταγμό κάθε γαϊτανάκι, κάθε ψεγάδι που χαλούσε το μαγικό αποτέλεσμα.

  Πέντε πρόσωπα εντελώς διαφορετικά, πέντε χαρακτήρες με παρόμοιες αλλά και διαφορετικές ανάγκες, πέντε άνθρωποι ο καθένας με το δικό του βαρύ φορτίο. Η ζωές τους, φαινομενικά άσχετες, φαινομενικά τακτοποιημένες, διασταυρώνονται από ένα καπρίτσιο της μοίρας, μπερδεύονται ακούσια και ξεγυμνώνονται με δραματικό ρυθμό, αποκαλύπτοντας αλήθειες που πονάνε, θυσίες που δεν έπρεπε να γίνουν, καλοσύνες κακοφορμισμένες από υστεροβουλίες και συμφέροντα.

  Κυρίαρχο πρόσωπο, καταλύτης και τιμωρός, η Μελίνα, η γυναίκα που κατάφερε από την αρχή να με κάνει να ταυτιστώ μαζί της. Με τα δικά της προσωπικά προβλήματα να την ταλαιπωρούν, αλλά χωρίς τον εγωκεντρισμό που χαρακτηρίζει πολλούς ανθρώπους της εποχής μας, νιώθει την ανάγκη, την ευθύνη, την υποχρέωση να απονείμει δικαιοσύνη και δικαίωση. Ο κόσμος μας έχει γεμίσει με Πόντιους Πιλάτους. «Νίπτω τα χείρας μου. Δε με αφορά. Ο καθένας όπως στρώνει κοιμάται» και άλλες τέτοιες φράσεις έχουν αγκιστρώσει τις ζωές μας στο πουθενά. Μας έχουν κάνει να κλειστούμε στο μοναχικό καβούκι μας. Όμως η Μελίνα δεν είναι τέτοια. Την αφορά η ευτυχία του διπλανού της, την αφορά η αδικία, η εκμετάλλευση, το ψέμα. Έχει καταλάβει πως η δαντέλα της ζωής της, όπως όλων μας, δεν πλέκεται μόνο από το νήμα που κακώς ή καλώς διαλέξαμε εμείς. Εμείς μπορεί να κρατάμε το βελονάκι, όμως τα νήματα μας τα δίνουν οι άλλοι για να δημιουργήσουμε το τελικό σχέδιο που θα μας ικανοποιήσει. Και η Μελίνα θέλει τη δαντέλα της αψεγάδιαστη, καθαρή, ολοκληρωμένη. Και ξέρει πως, όσο προσεκτικά κι αν ρίξει τους δικούς της πόντους στο πλεχτό της, για να μπορέσει να χαρεί το επιθυμητό αποτέλεσμα θα πρέπει να ξεχωρίσει, να ξεμπλέξει και να ξεπλύνει και τα κουβάρια εκείνων που βρέθηκαν στο δρόμο της. 

 Κι αν δε σας έφτασαν όσα είπα μέχρι τώρα για να σας εκφράσω τα συναισθήματα που ένιωσα όσο διάβαζα τις ιστορίες αυτών των γυναικών, για να σας πω πως η Σέβη μας έγραψε ένα πραγματικά δυνατό βιβλίο, θέλω να σας εγγυηθώ πως δε θα βαρεθείτε ούτε σε μία από τις σελίδες του. Χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις ή λογοτεχνικές εξάρσεις, χωρίς περιττές λεπτομέρειες ή κουραστικές περιγραφές, καταφέρνει με ένα θαυμαστό τρόπο να μας γνωρίσει τους πρωταγωνιστές αλλά και τους δευτεραγωνιστές της ιστορίας της μέσα από την ηρεμία της καθημερινότητας ή τις ξαφνικές ανατροπές της. Το μυθιστόρημά της –ένας πραγματικός ύμνος για την αγάπη και τη φιλία- είναι γεμάτο πάθη, προδοσίες, μυστικά, διλήμματα, συναισθηματικές εκρήξεις ακόμα και φονικό. Ξεχειλίζει από ζωή ακόμα και σε κάποιες στιγμές θανάτου! Και στο τέλος αποζημιώνει τους ήρωες αλλά και τον αναγνώστη με την ποθητή λύτρωση. Με την κάθαρση και τον εξαγνισμό! Με αυτή την πολύτιμη και πολυπόθητη «απόδοση δικαιοσύνης» που όλοι αναζητάμε!