ΒΑΘΥ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ (Ευαγγελία Ευσταθίου)

  "Θα σου πρότεινα να χαράζεις πάντα στο μυαλό σου το δικό σου επίλογο, αν ο υπάρχων δε σε ικανοποιεί. Κάνε ό,τι κάνεις με τους πίνακές σου, Ρεγγίνα. Βάζε τη δική σου ψυχή ακόμα και στα άψυχα. Το δικό σου χρώμα στα άχρωμα. Τη δική σου κίνηση στα στατικά και ακλόνητα. Το ίδιο κρασί δεν έχει την ίδια γεύση για όλους. Αλλιώς το γεύομαι εγώ ύστερα από μια κοπιαστική μέρα και αλλιώς εσύ, που δεν είσαι μαθημένη να πίνεις. Άλλωστε ο προορισμός είναι αυτό που έχει αξία ή το συναρπαστικό ταξίδι μέχρι να φτάσεις σ' αυτόν;"

Διάλεξα αυτό το μικρό απόσπασμα από την προτελευταία σελίδα του καινούριου βιβλίου της Ευαγγελίας Ευσταθίου, επειδή μέσα σε αυτές τις σειρές κρύβονται όλα τα συναισθήματα, όλες οι συγκινήσεις, όλη η ομορφιά που γνώρισα μέσα από τις σελίδες της...
Ένα συναρπαστικό ταξίδι το μυθιστόρημά της, γεμάτο εναλλαγές και πλούσιο σε συναισθηματική φόρτιση! Με την αδιαμφισβήτητη δεξιοτεχνία της στη γραφή, η Ευαγγελία πραγματικά κατάφερε να δώσει ψυχή όχι μόνο στους ήρωές της -ήρωες που οι ιστορίες τους χάνονταν σε προηγούμενους αιώνες- αλλά και σε κάθε εικόνα που περιέγραφε. Ένιωσα να
καλπάζω πάνω σε περήφανα άτια, πίστεψα πως και τα δικά μου δάχτυλα έμαθαν να "τραγουδούν" πάνω στα πλήκτρα ενός πιάνου, κατόρθωσα να ζωγραφίσω αριστουργηματικούς πίνακες χωρίς να έχω ιδέα από ζωγραφική, αισθάνθηκα το κορμί μου να υποφέρει καθώς το τύλιγαν οι φλόγες, περπάτησα σε μαγικές γειτονιές του Στρασβούργου που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ, πολέμησα κατάρες και αναθεμάτισα εγκλήματα... Μια ιστορία γεμάτη χρώματα και αρώματα... Μια ιστορία μέσα στην οποία, πραγματικά, νιώθεις την κίνηση στο κάθε τι... Μια ιστορία που σε παρασύρει! Που τη μια στιγμή σε κάνει να πετάς από χαρά και ικανοποίηση για την πορεία των ηρώων της και την επόμενη σε κατακρημνίζει μέσα στη θλίψη και την απόγνωση.
  Ο πυρήνας του βιβλίου είναι μία μεγάλη αγάπη, ένας μάλλον καταδικασμένος έρωτας. Ωστόσο, δεν είναι μόνο ο πυρήνας αυτός που με μάγεψε. Δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη ιστορία αγάπης με happy end. Τουλάχιστον εγώ δε διάλεξα το happy end. Εμένα με συγκίνησαν μέχρι δακρύων κάποια σημεία που μου ψιθύριζαν: "Αυτό είναι το τέλος"! Και που εκεί, σε εκείνα τη σημεία, συνειδητοποιούσα και προβληματιζόμουν με αλήθειες ζωής.
  Πόσο κακό κάνει ο εγωισμός στην αγάπη... Σε οποιασδήποτε μορφής αγάπη...
  Πόσο σημαντικό είναι τελικά αυτό που λέμε "σωστό timing" για το κάθε τι που μπορεί να μας συμβεί...
  Πόσο καλό ή κακό είναι για κάποιον το να έχει το χάρισμα να προβλέπει το μέλλον...
  Πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει η ζωή των γονιών τη ζωή του παιδιού τους...
  Πόσο σημαντική είναι η σωστή παιδεία για έναν άνθρωπο...
  Σαν κινηματογραφική ταινία το μυθιστόρημα, εκτυλίσσεται μαγευτικά δίχως αφηγηματικά κενά, άρτια δομημένο και αδιάκοπα "ζωντανό". Τόσο ζωντανό που παρασύρει τον αναγνώστη να οικειοποιείται ρόλους και συναισθήματα, και τον κάνει να εύχεται να μπορούσε να βυθιστεί στις σελίδες για να πάρει ενεργό μέρος στην όλη πλοκή...
  Ευαγγελία μου, συγχαρητήρια. Πάνω σε μία διαφορετική ιδέα αυτή τη φορά, έστησες και πάλι μοναδικά τις ομορφιές της ζωής και της αγάπης... Υποκλίνομαι στην πέννα σου.