«Πριν αρχίσω, θα ήθελα να σας συστηθώ. Με λένε Μαρία και είμαι παντρεμένη με τον Γιάννη. Έχουμε ένα γιο, που έχει κλείσει τα δυόμισι, και είμαι σύζυγος κυνηγού. Όταν παντρευτήκαμε ήξερα ότι ήταν κυνηγός, αλλά δεν ήξερα ότι παντρεύτηκα άνδρα για έξι μήνες το χρόνο(τόσο διαρκεί η κυνηγητική περίοδος). Δεν ήξερα ότι θα πήγαινα σε γάμους, βαφτίσια, και γενικά εκδηλώσεις μόνη μου. Δεν ήξερα ότι θα είχα ρεπό και δεν θα βλεπόμασταν καθόλου, διότι ο κύριος το πρωί θα βρισκόταν στο βουνό και το απόγευμα στο κυνήγι ή και το αντίθετο. Δεν ήξερα ότι δεν θα βγαίναμε έξω, γιατί την επόμενη μέρα θα περνούσαν οι μπεκάτσες από το καρτέρι και θα έπρεπε να είναι πιστός στο ραντεβού του!
Παντρευτήκαμε Ιούλιο γιατί από Αύγουστο μέχρι Φεβρουάριο ήταν « κλεισμένος» και για τον ίδιο λόγο γέννησα καλοκαίρι. Τον Αύγουστο ένα μήνα μετά τον γάμο, αγόρασε μηχανή για να φτιάχνει φυσίγγια…! Είδος πρώτης ανάγκης για ένα καινούριο νοικοκυριό! Και αυτό ήταν μόνο η αρχή!
Αυτοκίνητο δεν είχαμε, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να πηγαίνει στα αγαπημένα του κυνηγοτόπια. Ξυπνούσε στις 5.00 βρέξει-χιονίσει κι έπαιρνε τη μηχανή για να βρεθεί κοντά στις μπεκάτσες και τις φάσες. Ήθελε μισή ώρα για να ντυθεί. Φορούσε 2 παντελόνια(το ένα κατά προτίμηση ήταν η πιζάμα), 2 ζευγάρια κάλτσες, 2 φανέλες, 3 μπλούζες, ένα γιλέκο με επένδυση, το μπουφάν, ένα αντιανεμικό, ένα σκουφί, το κράνος, 2 ζευγάρια γάντια και ξεκινούσε για
την μεγάλη περιπέτεια!
Το γεγονός, ότι θα έφτανε στο καρτέρι μούσκεμα, ότι θα κυνηγούσε μούσκεμα κι ότι θα επέστρεφε το μεσημέρι βρεγμένος ως το κόκαλο, δεν έδειχνε να τον νοιάζει και πολύ. Δύο τρεις φορές έπεσε με την μηχανή, επειδή ο δρόμος είχε πάγο.
Μέχρι και ατύχημα είχε, αλλά οι δύο μήνες που έμεινε στο κρεβάτι, δεν του μείωσαν την τρέλα του για το κυνήγι. «Μερική ρήξη χιαστών συνδέσμων » έγραφε το εξιτήριο του νοσοκομείου…
Όταν τα οικονομικά μας κάπως βελτιώθηκαν, αποφασίσαμε ν’ αγοράσουμε αυτοκίνητο, γιατί εν τω μεταξύ έμεινα έγκυος. Ένα μεσημέρι γυρίζει από τη δουλειά μες την τρελή χαρά «…κλούβα L300, 2500 κυβικά» μου ανακοίνωσε μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. «Αυτό το αυτοκίνητο θ’ αγοράσουμε» και αρχίζει να μου απαριθμεί τα πλεονεκτήματα του αυτοκινήτου. Ότι θα μπορεί να πηγαίνει σε όποιο μέρος θέλει χωρίς να σκέφτεται αν θα κολλήσει στο χιόνι ή στις λάσπες. Ότι θα μπορεί να κοιμάται μέσα χωρίς να είναι υποχρεωμένος να στήνει σκηνή ή να πληρώνει ξενοδοχείο, όταν θα έλειπε διήμερα, και το σημαντικότερο ότι το καλοκαίρι θα πηγαίνουμε διακοπές σε camping και θα κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο…
Αγοράσαμε λοιπόν και το αυτοκίνητο. Το πρώτο μεγάλο βήμα είχε γίνει για να ολοκληρωθεί ως κυνηγός, έτσι είπε. Μόλις γέννησα και γυρίσαμε στο σπίτι με περίμενε άλλη μια έκπληξη…
Πήγε και αγόρασε ένα κουταβάκι 40 ημερών , Επανιέλ Μπρετόν και μου το έδειξε με χαρά λέγοντας «για να παίζει το παιδί όταν μεγαλώσει…». Από τότε αρχίσαμε εμβόλιο ο μικρός, εμβόλιο ο Έρικ(το Επανιέλ). Μαγείρευα φαγητό για τον μικρό, μαγείρευα φαγητό για τον Έρικ.
Με λίγα λόγια, ήταν σαν να είχα γεννήσει δίδυμα! Βιβλίο για την διαπαιδαγώγηση του παιδιού δεν είχαμε αγοράσει, αλλά για την εκπαίδευση του Έρικ είχαμε 2-3 καθώς και τις ανάλογες βιντεοκασέτες. Όταν γιορτάσαμε τα δεύτερα γενέθλια του μικρού, άλλη έκπληξη με περίμενε…και το όνομα αυτής Σκάλι. Η Σκάλι είναι το δεύτερο σκυλί της οικογένειας , ράτσας Πόιντερ, γιατί «δε νοείται κυνηγός που σέβεται τον εαυτό του και να μην έχει δύο σκυλιά!». Αρχίσαμε πάλι εμβόλια, βιταμίνες, γάλατα κι εγώ στην κουζίνα να μαγειρεύω για δυο σκυλιά.
Α! ξέχασα να σας πω ότι μόλις έμαθε ότι θα γεννήσω αγόρι, αγόρασε καινούρια καραμπίνα με την αιτιολογία ότι θα την αφήσει κληρονομιά στο γιο του… Στην ερώτησή μου πως ξέρει ότι θα γίνει κυνηγός, μου απάντησε ότι δεν είναι δυνατόν να μη γίνει, γιατί από 5 χρονών θα πήγαινε μαζί του στο κυνήγι!!!
Το σχέδιο να γίνει ο γιος μας κυνηγός, είχε αρχίσει από τότε που ήμουν έγκυος. Αφού με πήγε 2-3 φορές στο σκοπευτήριο για να μη γεννηθεί το παιδί με κροτοφοβία!!! Μετά συνεχίστηκε, αφού γέννησα, δείχνοντας στο παιδί φωτογραφίες από σκυλιά, πουλιά, καραμπίνες, καθώς και διάφορα κυνηγητικά περιοδικά που κουβαλούσε στο σπίτι.
Και από την θεωρία, περάσαμε στην πράξη. Κάθε φορά που γυρνούσε από το κυνήγι έδειχνε τα πουλιά στον μικρό και του έλεγε «αυτό είναι μπεκάτσα, αυτό ορτύκι, αυτό τσίχλα κ.ο.κ ». Τώρα έχουμε φτάσει στο στάδιο, μόλις ο μικρός βλέπει τα πουλιά, παίρνει το σκαμπό, πάει στο νεροχύτη και γεμάτος χαρά μου λέει «Μαμά να καλαλήσω(καθαρίσω) τα πουλάκια!».Περιττό να σας πω πως γίνεται η κουζίνα!!!
Το ημερολόγιο δείχνει 17 Φεβρουαρίου. Σε λίγες μέρες τελειώνει το κυνήγι. Πλύσιμο τα ρούχα και βόλεμα. Καθάρισμα το όπλο και κρέμασμα. Κι εγώ που είχα συνηθίσει τόσο καιρό να φεύγει από το σπίτι και να βρίσκω την ησυχία μου… Να ξεκουράζω τα ταλαίπωρα πόδια μου από την ορθοστασία… Να πηγαίνω βόλτα με τον γιο μου στο πάρκο… Να μιλάω με τις φίλες μου στο τηλέφωνο…
Υπομονή! Η 18η Αυγούστου δεν είναι μακριά. Άλλωστε όλο και για κανένα ψαροντούφεκο θα πηγαίνει «για να φάει το παιδί φρέσκα ψάρια», όπως χαρακτηριστικά λέει…»
Υ.Γ. 1.Το κείμενο έχει γραφτεί προ μνημονίου 1,2,3…έχω χάσει τον λογαριασμό!
2.Οι πολύ δικοί μου άνθρωποι μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι όλα τα παραπάνω είναι αλήθεια, χωρίς υπερβολές, απλά δοσμένα με μια πινελιά εύθυμη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου