Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΞΑΝΑ!!!

Περπατώ στους βρεγμένους δρόμους. Έτσι, μάλλον άσκοπα. Ίσως με τη δικαιολογία ενός ακόμα απολογισμού. Έτσι κι αλλιώς, έχω πολύ χρόνο ελεύθερο. Το καινούριο βιβλίο τελείωσε, η ανεργία με συντροφεύει σταθερά εδώ και είκοσι μήνες… Χρόνος ελεύθερος για αναπολήσεις και προβληματισμούς.

Ο αέρας μυρίζει καμένο ξύλο. Έτσι όπως έχουν καεί τα όνειρά μας, σκέφτομαι μελαγχολικά. Όχι, βιάζομαι να αλλάξω τον συνειρμό. Τα όνειρά μου δε θα επιτρέψω σε κανέναν να τα κάψει! Η μυρωδιά του καμένου ταιριάζει καλύτερα με όλα τα άσχημα που έχουν εισβάλει τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας. Απελπισία, αποξένωση, πλεονεξία, ματαιοδοξία, φιλαυτία, υπεροψία… Αυτά θα κάψω φέτος. Χρησιμοποιώντας για προσάναμμα όλες τις κούφιες συνήθειες των τελευταίων χρόνων.


Θα ρίξω στο τζάκι –μιας και δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για πετρέλαιο- όλα τα ακριβά δώρα που διάλεγα να κάνω. Η χαρά της προσφοράς μπορεί να κρύβεται ακόμα και σε ένα ζευγάρι πολύχρωμες κάλτσες ή στις σελίδες ενός υποτιμημένου βιβλίου. Και ξέρω πολύ καλά πως οι αποδέκτες των δώρων μου θα τα χαρούν περισσότερο, επειδή θα ξέρουν πως είναι από το υστέρημά μου, πως είναι πολύτιμα επειδή θα είναι τυλιγμένα με όλη την αγάπη που έχω στην καρδιά μου.

Θα κάψω τα βαρυφορτωμένα τραπεζώματα που μόλις τελείωναν μας έκαναν να αράζουμε στους καναπέδες και να τρίβουμε τις στρογγυλές κοιλιές μας, εντοπίζοντας τη χαρά της μέρας στην ασύστολη κατανάλωση λιπαρών και αλκοόλ. Το μενού φέτος θα περιλαμβάνει κοτόπουλο με σάλτσα λεμονιού και μουστάρδας, σαλάτα φρέσκων λαχανικών με κομμάτια πορτοκαλιού και ίσως κάποιου ελληνικού τυριού, μελομακάρονα και χύμα κρασάκι. Κι έπειτα, ύστερα από πολλά χρόνια, θα το ρίξουμε στο τραγούδι και στα επιτραπέζια παιχνίδια, με γέλια και πειράγματα, μαζεύοντας όμορφες στιγμές για το σακούλι των αναμνήσεών μας.

Συνεχίζω να περπατώ στους σχεδόν έρημους δρόμους, και ήδη έχει αρχίσει να σχηματίζεται στα χείλη μου ένα χαμόγελο αληθινής χαράς. Κοιτάζω δεξιά κι αριστερά τα σπίτια. Ελάχιστα είναι στολισμένα, τα περισσότερα σφαλισμένα και σκοτεινά, μελαγχολικά φαντάσματα κάποιων άλλων εύπορων εποχών. Κάποια ίσως να κρύβουν πίσω από τους τοίχους τους πραγματική δυστυχία. Μια σοβαρή αρρώστια, μια απώλεια ίσως. Όμως τα υπόλοιπα γιατί; Γιατί κατέθεσαν έτσι αμαχητί τα όπλα; Γιατί οι νοικοκυραίοι τους στέκονται στα όσα τους λείπουν και δε χαίρονται με αυτά που έχουν; Μήπως τα θεωρούν δεδομένα; Μα τίποτα δεν είναι δεδομένο σε τούτη τη ζωή. Ούτε ακόμα και το ότι θα συνεχίσουμε να αναπνέουμε την επόμενη ώρα.

Παίρνω την απόφαση να γυρίσω στο σπίτι μου. Που δεν είναι «μου», που πρέπει να πληρώνω ενοίκιο για να μπορώ να μένω μέσα. Και που, για να πληρώνω το ενοίκιο, αφήνω απλήρωτες ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις. Όμως, δόξα τω Θεώ, ακόμα τα καταφέρνω. Για αύριο δεν ξέρω. Μόνο ελπίζω. Και αγωνίζομαι…

Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Φτώχια και τότε. Αγώνας, κρύο και ανέχεια. Κι όμως, οι οικογένειες κατόρθωναν να κάνουν την κάθε μέρα να μοιάζει με γιορτή και την κάθε γιορτή να έχει τη δική της λάμψη. Πώς το μπορούσαν; Μήπως επειδή το κάθε σπιτικό ξεχείλιζε από αγάπη; Μήπως επειδή οι αξίες της ζωής μας ήταν διαφορετικές; Επειδή όλοι κοιτούσαν τον διπλανό μόνο για να τον συνδράμουν και όχι για να τον συναγωνιστούν σε μια ψυχοφθόρα και κίβδηλη επίδειξη ευμάρειας; Επειδή όλοι γνώριζαν την πραγματική σημασία των Χριστουγέννων, τη σημασία του να είσαι Άνθρωπος;

Θα γυρίσω πίσω και θα στολίσω το δέντρο μου. Με πολύχρωμες μπάλες και χρωματιστά λαμπιόνια για να διατυμπανίσω πως είμαι ακόμα ζωντανή. Πως, σε πείσμα όλων όσων θέλουν να καταθέσω τα όπλα, εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος με απλές ανάγκες και ανεξάντλητα όνειρα. Θα στήσω τη φάτνη για να θυμηθώ πως η αγάπη και το πραγματικό μεγαλείο δεν έχουν ανάγκη από παλάτια για να καρποφορήσουν και να εξαπλωθούν. Θα κρεμάσω έξω από την πόρτα μου το παλιό στεφάνι που ο κύκλος του συμβολίζει την αιώνια ζωή. Θα ανάψω όσα κεριά έχω, σύμβολο του φωτός που εκπέμπουν οι καρδιές μας, για να πλημμυρίσουν τον κόσμο με αγάπη και ζεστασιά. Θα στήσω μπροστά στην μπαλκονόπορτα τον πιο μεγάλο Άγιο Βασίλη που κρύβεται στο πατάρι μου, σίγουρη πως φέτος στον σάκο του θα έχει για μένα μπόλικη χρυσόσκονη για να κάνω τις στιγμές μου να λάμπουν με χαρά. Και, κάνοντας όλα αυτά, θα έχω στο διαπασών τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια για να θυμίσω στον κόσμο πως είμαστε ζωντανοί, πως έχουμε το δικαίωμα αλλά και το κουράγιο να χαμογελάμε, πως δεν έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας, παρά τη στέλνουμε μέσα από τις τρυφερές νότες της μουσικής να ραντίσει με τη μελωδία της ψυχής μας την κάθε γωνιά της γειτονιάς μας…

Χριστούγεννα ξανά. Χαίρομαι πάλι σαν μικρό παιδί κι ας ξέρω πως κάποιες από τις γιορτινές μέρες θα τις περάσω μόνη. Δε στενοχωριέμαι που θα λείψουν τα παιδιά μου. Το ξέρω πως πρέπει να ζήσουν κι αυτά τη δική τους ζωή. Δε με πειράζει που οι φίλοι θα ακολουθήσουν κάποιες οικογενειακές υποχρεώσεις. Δεν είμαι γαντζωμένη πάνω τους. Το μόνο που με θλίβει είναι πως δε θα έχω μαζί μου τους γονείς μου, για να ζήσω τις γιορτές όπως ακριβώς με έμαθαν εκείνοι. Αν τους είχα –που κανονικά θα έπρεπε- θα ήταν εβδομήντα και εβδομήντα έξι χρόνων αντίστοιχα. Αυτό ναι, όσο να πεις, πονάει…

Καλές γιορτές!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου