ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (Από Ρίτα Μενεξίδου)

Είκοσι χρόνια πριν, στις 3/12/1992, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, υιοθέτησε το πρόγραμμα δράσης για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, δίνοντας ένα έναυσμα στις κυβερνήσεις και τις κοινωνίες των κρατών-μελών του, να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες αυτών των ανθρώπων. Σκέψη, σίγουρα θετική.

Τι έχει γίνει στα 20 χρόνια που πέρασαν; Ελάχιστα πράγματα, νομίζω, έχουν αλλάξει, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Γιατί και σήμερα, όπως και το 1992, τα άτομα με αναπηρία εξακολουθούν να βρίσκονται στο περιθώριο. Στο περιθώριο της ζωής, πίσω από τις κλειστές πόρτες των εκάστοτε κυβερνήσεων, χωρίς κανένα σεβασμό στις ανάγκες τους. Χωρίς καμία πρόβλεψη για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους, χωρίς θέσεις εργασίας, ακόμη κι αν οι νόμοι το προβλέπουν. Με ένα επίδομα της πείνας, οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες διαβίωσής τους, που συχνά περιλαμβάνουν φάρμακα και ειδικά βοηθήματα πολύ υψηλού κόστους. Για να μη μιλήσω και για τα εκατοντάδες άτομα τα οποία, λόγω ειδικών συνθηκών, εξακολουθούν να ζουν πίσω από τις κλειστές πόρτες ιδρυμάτων.

Τι γίνεται όμως με την κοινωνία μας; Πως αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι αυτά τα άτομα; Ίσως, λίγο καλύτερα από τις κυβερνήσεις, αλλά κι εδώ χρειάζεται πολύ δρόμος ακόμη. Πόσοι από εμάς δεν γνωρίζουμε στο φιλικό ή συγγενικό μας περιβάλλον ένα άτομο με αναπηρία; Ας μην ξεχνάμε πως τα άτομα αυτά, αποτελούν το 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τι κάνουμε λοιπόν; Πόσο έχουμε ενδιαφερθεί να τα πλησιάσουμε και να τα γνωρίσουμε από κοντά; Ελάχιστα. Γιατί όλοι, φοβόμαστε τη διαφορετικότητα, όπως κι αν αυτή εκφράζεται. Στην εμφάνιση, την ομιλία, την κίνηση, ακόμη και το

ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΔΩ Ή ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΕΡΑ (Θάλεια Κουνούνη)

Πιάνοντας στα χέρια μου το τελευταίο βιβλίο της Θάλειας Κουνούνη, ήξερα τι να περιμένω. Όλα τα μέχρι τώρα βιβλία της έχουν καταφέρει να "μιλήσουν" με έναν ξεχωριστό τρόπο στην καρδιά μου κι αυτό οφείλεται στο ότι η συγκεκριμένη συγγραφέας πάντα γράφει βουτώντας την πένα της στο μελανοδοχείο της ψυχής της. Χωρίς να παραγκωνίσω το αναμφισβήτητο μυαλό που διαθέτει, ξέρω πως η Θάλεια καταθέτει πάντα όλες τις ευαισθησίες που κρύβει στον εσωτερικό της κόσμο.
Ξεκίνησα, λοιπόν, την ανάγνωση, έχοντας έτοιμα και τα χαρτάκια όπου θα σημείωνα τα πιο δυνατά σημεία της ιστορίας της. Και σημείωνα... και σημείωνα... Ήθελα να γράψω εδώ κάποια μικρά αποσπάσματα, όμως... τι να πρωτοδιαλέξω; Ένα πολύχρωμο καβαλέτο το βιβλίο της, γεμάτο με λογής-λογής συναισθήματα. Χαρά, θλίψη, ελπίδα, απελπισία, προσδοκία, ανυπομονησία, αγάπη, έρωτας, φιλία, προδοσία, μεταμέλεια, μοναξιά, πείσμα... Ανθρώπινες σχέσεις κάθε μορφής, άλλες να αντέχουν στις δυσκολίες της ζωής και στις ανθρώπινες αδυναμίες κι άλλες να σωριάζονται σαν τραπουλόχαρτα μπροστά σε μεγάλα ή μεγαλύτερα εμπόδια. Κι όμως,

ΒΑΘΥ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ (Ευαγγελία Ευσταθίου)

  "Θα σου πρότεινα να χαράζεις πάντα στο μυαλό σου το δικό σου επίλογο, αν ο υπάρχων δε σε ικανοποιεί. Κάνε ό,τι κάνεις με τους πίνακές σου, Ρεγγίνα. Βάζε τη δική σου ψυχή ακόμα και στα άψυχα. Το δικό σου χρώμα στα άχρωμα. Τη δική σου κίνηση στα στατικά και ακλόνητα. Το ίδιο κρασί δεν έχει την ίδια γεύση για όλους. Αλλιώς το γεύομαι εγώ ύστερα από μια κοπιαστική μέρα και αλλιώς εσύ, που δεν είσαι μαθημένη να πίνεις. Άλλωστε ο προορισμός είναι αυτό που έχει αξία ή το συναρπαστικό ταξίδι μέχρι να φτάσεις σ' αυτόν;"

Διάλεξα αυτό το μικρό απόσπασμα από την προτελευταία σελίδα του καινούριου βιβλίου της Ευαγγελίας Ευσταθίου, επειδή μέσα σε αυτές τις σειρές κρύβονται όλα τα συναισθήματα, όλες οι συγκινήσεις, όλη η ομορφιά που γνώρισα μέσα από τις σελίδες της...
Ένα συναρπαστικό ταξίδι το μυθιστόρημά της, γεμάτο εναλλαγές και πλούσιο σε συναισθηματική φόρτιση! Με την αδιαμφισβήτητη δεξιοτεχνία της στη γραφή, η Ευαγγελία πραγματικά κατάφερε να δώσει ψυχή όχι μόνο στους ήρωές της -ήρωες που οι ιστορίες τους χάνονταν σε προηγούμενους αιώνες- αλλά και σε κάθε εικόνα που περιέγραφε. Ένιωσα να

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΣΥΖΥΓΩΝ ΚΥΝΗΓΩΝ... (της Μαρίας Παπάτου)

Καθαρίζοντας σήμερα τη βιβλιοθήκη μου, έπιασα στα χέρια μου ένα τεύχος του περιοδικού ΚΥΝΗΓΙ (ένθετο κάθε Τετάρτη στο ΕΘΝΟΣ) και μέσα από τις σελίδες του ταξίδεψα χρόνια πίσω… συγκεκριμένα 11!Το συγκεκριμένο τεύχος το έχω κρατήσει για ενθύμιο μιας περασμένης ευτυχισμένης εποχής(με τα σημερινά δεδομένα σίγουρα!). Τότε όμως…!!!Το ταξίδι μου αυτό θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Δεν θα σας κουράσω πολύ το εύχομαι δηλαδή…!!!Ο τίτλος του…ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ.
«Πριν αρχίσω, θα ήθελα να σας συστηθώ. Με λένε Μαρία και είμαι παντρεμένη με τον Γιάννη. Έχουμε ένα γιο, που έχει κλείσει τα δυόμισι, και είμαι σύζυγος κυνηγού. Όταν παντρευτήκαμε ήξερα ότι ήταν κυνηγός, αλλά δεν ήξερα ότι παντρεύτηκα άνδρα για έξι μήνες το χρόνο(τόσο διαρκεί η κυνηγητική περίοδος). Δεν ήξερα ότι θα πήγαινα σε γάμους, βαφτίσια, και γενικά εκδηλώσεις μόνη μου. Δεν ήξερα ότι θα είχα ρεπό και δεν θα βλεπόμασταν καθόλου, διότι ο κύριος το πρωί θα βρισκόταν στο βουνό και το απόγευμα στο κυνήγι ή και το αντίθετο. Δεν ήξερα ότι δεν θα βγαίναμε έξω, γιατί την επόμενη μέρα θα περνούσαν οι μπεκάτσες από το καρτέρι και θα έπρεπε να είναι πιστός στο ραντεβού του!
Παντρευτήκαμε Ιούλιο γιατί από Αύγουστο μέχρι Φεβρουάριο ήταν « κλεισμένος» και για τον ίδιο λόγο γέννησα καλοκαίρι. Τον Αύγουστο ένα μήνα μετά τον γάμο, αγόρασε μηχανή για να φτιάχνει φυσίγγια…! Είδος πρώτης ανάγκης για ένα καινούριο νοικοκυριό! Και αυτό ήταν μόνο η αρχή!
Αυτοκίνητο δεν είχαμε, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να πηγαίνει στα αγαπημένα του κυνηγοτόπια. Ξυπνούσε στις 5.00 βρέξει-χιονίσει κι έπαιρνε τη μηχανή για να βρεθεί κοντά στις μπεκάτσες και τις φάσες. Ήθελε μισή ώρα για να ντυθεί. Φορούσε 2 παντελόνια(το ένα κατά προτίμηση ήταν η πιζάμα), 2 ζευγάρια κάλτσες, 2 φανέλες, 3 μπλούζες, ένα γιλέκο με επένδυση, το μπουφάν, ένα αντιανεμικό, ένα σκουφί, το κράνος, 2 ζευγάρια γάντια και ξεκινούσε για

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΟΝΗ (Βασιλική Λεβεντάκη)

  Ένα βιβλίο...  ταξίδι!
  Ένα ταξίδι...  απόλαυση!
  Μία πραγματική απόλαυση ψυχής και νου, με καπετάνισσα την ταλαντούχα Βασιλική Λεβεντάκη.
  Είχε καιρό να με απορροφήσει έτσι ένα βιβλίο.
Ατμοσφαιρική αφήγηση στην πανέμορφη Σύρο του προηγούμενου αιώνα, με μυστήρια που κάνουν την εμφάνισή τους από την πρώτη κιόλας σελίδα. Πάθη, μνησικακίες, εκδίκηση, αγάπη, έρωτας, μυστικά και λάθη, όνειρα και ελπίδες. Μια τιμωρία πολύ καλά σχεδιασμένη... Ένα ή περισσότερα εγκλήματα, θεωρητικά τέλεια οργανωμένα. Όμως, όπως όλοι ισχυρίζονται, δεν υπάρχει το τέλειο έγκλημα. Τουλάχιστον όχι όταν μένει κάποιος πίσω που αναζητά τη δικαίωση. Όχι όταν αναλαμβάνει δράση η πέννα της Βασιλικής...
 Πραγματικά, ένα στ' αλήθεια λογοτεχνικό βιβλίο που θα κινήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη σελίδα του και θα το απογειώσει στην τελευταία.
  Είμαι βέβαιη πως η Β. Λεβεντάκη θα προσφέρει σημαντικό έργο στην ελληνική λογοτεχνία. Ανυπομονώ για το επόμενο βιβλίο της που θα κυκλοφορήσει σε λίγες εβδομάδες.

ΘΕΟΙ & ΦΥΛΑΚΕΣ (Γεωργία Κακαλοπούλου)

"Ελεύθερος είναι αυτός που δεν διακατέχεται από ενοχές, που δεν τον κυριεύουν μίση και πάθη. Ελεύθερος είναι αυτός που είναι ήσυχος με τον εαυτό του και καλά με τους γύρω του", δήλωσα όσο βαθιά πίστευα.
 "Ελεύθερος είναι, κόρη μου, αυτός που δεν κρύβει τον εαυτό του. Ο άνθρωπος είναι γεμάτος με πάθη και μίση που τα κρύβει στο φως της ημέρας. Γι' αυτό είναι όμορφη η νύχτα. Γιατί τότε, στο σκοτάδι πετάμε από πάνω μας τη μάσκα του καθωσπρεπισμού και γινόμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε. Αυτό θα μας χαρίσει ο Άρχοντας με την έλευσή του".
  "Η νύχτα είναι όμορφη επειδή μπορούμε να δούμε τα αστέρια. Όχι επειδή αλλάζουμε. Ο άνθρωπος παραμένει ίδιος είτε είναι μέρα είτε είναι νύχτα. Αν έχει πάθη, θα τα εμφανίσει οποιαδήποτε στιγμή. Αλλά ευελπιστείς στην έλευση ενός Άρχοντα που βάζει τον πατέρα να σκοτώσει την κόρη; Αυτό πρεσβεύει η θρησκεία σου... πατέρα;" τόνισα με παράπονο....

  Θεοί και Φύλακες. Το νέο βιβλίο της Γεωργίας Κακαλοπούλου. Ένα όμορφο, τρυφερό παραμύθι για μεγάλους, που πραγματεύεται την αιώνια μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό, τον επίμονο πόλεμο

ΑΓΕΦΥΡΩΤΕΣ ΣΙΩΠΕΣ...

Ένα μυστικό που το ξέρουν δύο, παύει να είναι μυστικό…

 Πόσο βαρύ είναι για ένα πληγωμένο παιδί το δικό του μυστικό;

 Πόσο απάνθρωπο είναι το μυστικό ενός εγκληματία;

 Πόση αγάπη κρύβει το μυστικό ενός ερωτευμένου; 

Πόσο αιώνια είναι τα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται στην καρδιά μίας γέφυρας; 

Μία τραγική ιστορία του 17ου αιώνα που ξετυλίγεται δίπλα στις όχθες του ποταμού Άραχθου και αφήνει μέσα από τους ήρωες της να ζωντανέψει ο θρύλος του γεφυριού της Άρτας. 

Παράλληλα, μία ιστορία του σήμερα, με ήρωες που δε φαίνεται να διαφέρουν, αντίθετα, μοιάζουν να κουβαλούν μαζί τους τον ίδιο πόνο, την ίδια αγάπη, τα ίδια λάθη, τα ίδια μυστικά…

 Κι όλα αυτά αγκιστρωμένα πάνω σε παιδικές ψυχές που πληγώθηκαν και δεν μεγάλωσαν ποτέ. Κι αυτές που το κατάφεραν, ήταν μόνο για να πληγώσουν με τη σειρά τους, παίρνοντας έτσι τη δική τους εκδίκηση που, τι ειρωνεία, δεν κατόρθωσε ποτέ να τους χαρίσει ούτε την ευτυχία που στερήθηκαν, αλλά ούτε τη λύτρωση που αναζητούσαν...

ΟΣΑ ΧΩΡΑΕΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ (Στέφανος Λίβος)

  Μόλις τελείωσα το βιβλίου του Στέφανου Λίβου και νιώθω ακόμα συγκλονισμένη. Μια αφήγηση που άρχισε τόσο απλά και συνεχίστηκε τόσο ήρεμα -σαν να άκουγα ένα καλό φιλαράκι να μου διηγείται την ιστορία της τριαντάχρονης ζωής του- τελείωσε τόσο συγκλονιστικά, τόσο τρομακτικά ανθρώπινα, που με άφησε με δάκρυα στα μάτια και ένα σφίξιμο στην καρδιά.

  Η ιστορία του Βασίλη, ενός συνηθισμένου αγοριού, ξεκινά σαν μια γλυκιά μελωδία υπό την καθοδήγηση της μπαγκέτας ενός καλά κρυμμένου μυστικού... Η ενήλικη ζωή του, με τα πάνω και τα κάτω της, όπως όλων, σκηνοθετημένη πονηρά από τη μαεστρία της ίδιας της μοίρας. Για να φτάσει στο τέλος του δράματος σε ένα δυνατό κρεσέντο που διάλεξε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, φέρνοντας τα πάνω κάτω στα όσα περιμέναμε.

  Ο λόγος του απλός και μεστός, χωρίς δήθεν λογοτεχνικά ευρήματα και δίχως περιττά συγγραφικά πλουμίδια. Μόνο μια συχνή χρήση μεταφορών που κάνει την ανάγνωση περισσότερο ευχάριστη και απολαυστική. Διάλογοι καθημερινοί, χαρακτήρες συνηθισμένοι, συναισθήματα που ανασαίνουν καθημερινά γύρω μας. Όνειρα εφηβικά, όνειρα ερωτευμένων... Έρωτας, προδοσία, απελπισία και δίψα πάλι για μια καινούρια αρχή... Σχέδια που κάνουμε όλοι, επιθυμίες που λαχταράμε να εκπληρωθούν και μαζί... Ένας Θεός εκεί πάνω να γελάει...

  "Κανένα μυστικό δε μένει για πάντοτε κρυμμένο. Σιωπηλά και υπομονετικά περιμένει στο σκοτάδι. Σε αφήνει να χτίσεις τη ζωή σου, να στοιχίσεις με προσοχή τα τούβλα σου, και μετά φανερώνεται. Δίνει μια και στα γκρεμίζει όλα. Γι' αυτό και διατηρείται άφθαρτο στο χρόνο, γιατί η μοίρα του είναι στο τέλος να

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ (από την ΜΑΙΡΗ ΤΣΙΛΗ)

Η γυμνή μου αλήθεια είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος...δεν ξέρω γιατί και πως τη δεδομένη στιγμή μπόρεσα να κάνω μια απόπειρα αυτοκριτικής...ίσως το είχα ανάγκη να ξετυλίξω το νήμα της ψυχής μου για να μπορέσω να λύσω τους κόμπους που νιώθω ώρες ώρες να με πνίγουν και να με πηγαίνουν σε λάθος διαδρομές και σε λάθος εκτιμήσεις...δεν το έκανα με θυμό ούτε με πίκρα...το έκανα γιατί ήρθε η ώρα ν' αρχίσω να συμφιλιώνομαι με τον εαυτό μου και τη ζωή μου...το παρελθόν μου και το παρόν μου...έχω κάνει κι εγώ τα λάθη μου...τις υπερβολές μου και τις μαλακίες μου...για όλα πλήρωσα το τίμημα κι αυτό μ' αρέσει...τα τζάμπα και τα "χαρισμένα" δεν μ' αρέσουν γιατί είναι ύποπτα και ληγμένα...

Πρίν τρία χρόνια περίπου άρχισα να γράφω.Μην φανταστείς ότι το έκανα για κανέναν σπουδαίο λόγο.Απλά έγραφα στο χαρτί όσα δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να πω σε άλλους.Ήθελα επίσης να

ΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ; (της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΔΑΝΕΖΗ)

Με  αφορμή αυτή τη γελοιογραφία, μπορώ να σας εξομολογηθώ κάτι, τώρα που είμαστε εμείς κι εμείς [που λέει ο λόγος].
Από παιδί είχα μια απορία  Σε όλα τα παραμύθια,  όσα κι αν είχε περάσει η ηρωίδα  [δες κοκκινοσκουφίτσα, πεντάμορφη και το τέρας κλπ], τελείωναν με το « έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Κανένα παραμύθι όσο κι αν σεβόταν τον εαυτό του δεν πήγαινε παρακάτω και δεν εξηγούσε αυτό το «έζησαν αυτοί καλά» πως το εννοούσε. Και είμαι σίγουρη ότι αυτή η φράση σημάδεψε πολλές από μας στην μελλοντική ζωή μας [αυτό είναι άλλο κεφάλαιο που θα το αναλύσουμε άλλη φορά].
Στο θέμα μας λοιπόν.
Επειδή το μελέτησα το θέμα και μετά από έρευνες που διεξήγαγα ως θηλυκός Ηρακλής Πουαρό, θα σας πω περιληπτικά, τι έγινε μετά το γαμήλιο γλέντι της πλέον γνωστής ηρωίδας, της Χιονάτης, η οποία μόλις κουκούλωσε τον πρίγκηπα που ως νέος και ωραίος δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει από το να τρέχει στα βουνά και στα λαγκάδιαα για να βρει γυναίκα και δη τεζαρισμένη, λες και χάθηκαν οι γυναίκες, τέλος πάντων, την πήρε και πήγαν να ζήσουν στον πύργο του. Και μέχρι εδώ θα ήταν καλά, έλα όμως που στο νέο ζεύγος κατσικώθηκαν και μια πεθερά, ένας πεθερός [διότι ως γνωστόν η χιονάτη ήταν πεντάρφανη] , και 7 νάνοι? Φανταστείτε λοιπόν όταν εμείς δεν τα βγάζουμε πέρα με έναν άντρα, πόσο μάλλον να έχεις σπίτι 7.
Και όλη μέρα η χιονάτη έπρεπε να μαγειρεύει , και να πλένει επί 10. Διότι πρέπει να σας πω ότι λόγω κρίσης [συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια], είχαν απολυθεί όλες οι Φιλιππινέζες. Μια γριά υπηρέτρια είχαν κρατήσει μόνο, την οποία δεν την έδιωχναν διότι θα έπαιρνε μεγάλη αποζημίωση. Έτσι λοιπόν όλη μέρα τραβιόταν η Χιονάτη, μόνη της να τους εξυπηρετεί όλους, και αναπολούσε τις μέρες που έτρεχε στο δάσος πριν μπλεχτεί με τους 7 νάνους, και αναρωτιόταν γιατί δεν παντρεύτηκε τον κυνηγό που και σταθερή δουλειά είχε [δημόσιος υπάλληλος ήταν], και θα είχε βρέξει χιονίσει φαγητό στο σπίτι. Παρά παντρεύτηκε πρίγκηπα [μήπως τελικά αυτή τον έβλεπε σαν πρίγκηπα ?], που της είχε τάξει τον ουρανό με τα άστρα και τελικά της ήρθε ο ουρανός σφοντύλι.
Γι αυτό φίλες μου ξέρετε τι συμπέρασμα έβγαλα? Τις περισσότερες φορές το ΤΕΛΟΣ είναι η αρχή για να ξεκινήσει κάτι  άλλο, ίσως πιο ωραίο, ίσως πιο άσχημο από αυτό που μόλις τελείωσε. Στο χέρι μας είναι ΠΑΝΤΑ να του δώσουμε εμείς το σχήμα που θέλουμε.