Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (Από Ρίτα Μενεξίδου)

Είκοσι χρόνια πριν, στις 3/12/1992, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, υιοθέτησε το πρόγραμμα δράσης για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, δίνοντας ένα έναυσμα στις κυβερνήσεις και τις κοινωνίες των κρατών-μελών του, να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες αυτών των ανθρώπων. Σκέψη, σίγουρα θετική.
Τι έχει γίνει στα 20 χρόνια που πέρασαν; Ελάχιστα πράγματα, νομίζω, έχουν αλλάξει, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Γιατί και σήμερα, όπως και το 1992, τα άτομα με αναπηρία εξακολουθούν να βρίσκονται στο περιθώριο. Στο περιθώριο της ζωής, πίσω από τις κλειστές πόρτες των εκάστοτε κυβερνήσεων, χωρίς κανένα σεβασμό στις ανάγκες τους. Χωρίς καμία πρόβλεψη για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους, χωρίς θέσεις εργασίας, ακόμη κι αν οι νόμοι το προβλέπουν. Με ένα επίδομα της πείνας, οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες διαβίωσής τους, που συχνά περιλαμβάνουν φάρμακα και ειδικά βοηθήματα πολύ υψηλού κόστους. Για να μη μιλήσω και για τα εκατοντάδες άτομα τα οποία, λόγω ειδικών συνθηκών, εξακολουθούν να ζουν πίσω από τις κλειστές πόρτες ιδρυμάτων.
Τι γίνεται όμως με την κοινωνία μας; Πως αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι αυτά τα άτομα; Ίσως, λίγο καλύτερα από τις κυβερνήσεις, αλλά κι εδώ χρειάζεται πολύ δρόμος ακόμη. Πόσοι από εμάς δεν γνωρίζουμε στο φιλικό ή συγγενικό μας περιβάλλον ένα άτομο με αναπηρία; Ας μην ξεχνάμε πως τα άτομα αυτά, αποτελούν το 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τι κάνουμε λοιπόν; Πόσο έχουμε ενδιαφερθεί να τα πλησιάσουμε και να τα γνωρίσουμε από κοντά; Ελάχιστα. Γιατί όλοι, φοβόμαστε τη διαφορετικότητα, όπως κι αν αυτή εκφράζεται. Στην εμφάνιση, την ομιλία, την κίνηση, ακόμη και το